The Rules of the Game, İkinci Dünya Savaşı'nın başlangıcında Fransa'da zengin ve fakir hizmetkarların bir Fransız şatosunda buluşmasıyla geçen burjuva yaşamı.
İkinci Dünya Savaşı'nın eşiğinde, rekor kıran havacı André Jurieux, güvenli bir şekilde muhabirlerle dolu küçük bir havaalanına iner, ancak en büyük korkusuyla yüz yüze gelir: arzularının nesnesi, sarışın soylu bir kadın olan Christine ve Varlıklı Marquis de la Cheyniest'in karısı Robert onu karşılamak için orada değil. Onu geri kazanmaya niyetli olan André, arkadaşı Octave'nin, aristokratın La Coliniere'deki görkemli malikanesinde, özenle seçilmiş konuklar ve malikanenin hizmetkarları arasında gösterişli bir hafta sonu avı davetini kabul eder. Ancak entrikalar, rekabetler ve insani zayıflıklar, hem soyluları hem de yoksulları açığa çıkarma tehlikesi yaratıyor. Oyunun yazılı olmayan kurallarını ilk kim ihlal edecek?
Kurulum The Shooting Party veya Gosford Park'ı hatırlatabilir, ancak borç doğal olarak mevcut filmin lehinedir. Daha ziyade, üst kattaki entrika, komedi ile dramın harmanlanması ve dehşet verici sosyal/politik değişim öncesindeki ortam, Beaumarchais'in Le mariage de Figaro'suna çok şey borçludur. Bu da filmin gösterime girmesiyle ilgili hem izleyicilerin hem de hükümetin düşmanlığını açıklıyor; kesildi, sonra tamamen yasaklandı ve 1950'lere kadar yeniden yapılandırılmadı.
Bu yüzeysel kabarık yatak odası saçmalığının ("Sadece Fransızlar en iyi yaptıkları şeyi mi yapıyorlar?") yarattığı huzursuzluğun kaynağına ulaşmak için, bunun "toplumsal açıdan sinsi olduğu, çünkü açık bir saldırı olduğu" yönündeki tipik gözlemin ötesine bakmak gerekir. haute-burjuvazi, kısa süre sonra Almanlara karşı birliklere liderlik edecek olan sınıf. Oto eleştiri bundan daha derine iniyor.
Dikkate almak. Alt tabakalar sorumsuz efendilerinden daha iyi değiller: Kadınlar daha az ahlaksız değil, erkekler de alınlarını boynuzlanmaktan korumakla ilgileniyorlar. Bu, Figaro'nun Kont'la olan sözleşmesinin doruk noktasıdır: Kont'a, konumuna yakışan, dürüst bir adam gibi davranmasını emreder; iki yüzyıl sonra, bu anlaşma sadece soyluları memnun etmekle kalmadı, aynı zamanda hizmetçi sınıflarını da beraberinde getirdi. Renoir, Fransızlara tepeden tırnağa çürümüş bir toplumun portresini sunuyor. 'Oyunun Kuralları' şunlardır: Görünüşe devam edin ve bir şekilde tüm maskaralık süresiz olarak korunacaktır (yani Adolf ve Panzerleri hariç).
Atlantik'i geçen (mesafe, perspektif) havacı André, yapıyı tehdit eden kişidir. Christine'in sevgilisi olmak yeterli değil; onunla kaçmalı, 'dürüst' olmalı. Eğer bunu yaparsa, duyguların para ve mevkiden daha önemli olduğunu göstermiş olacaktır. Seçim onun için çok fazla ve Octave'ın arkasına sığınıyor ve böylece her şeyin trajediyle sonuçlandığı ancak şimdilik statükonun korunduğu mekanizmayı harekete geçiriyor.
Bu temanın Renoir'ın ellerinde işlenmesi bazı çarpıcı ton birlikteliklerine yol açıyor. 'Hümanist' Renoir, canlandırdığı Octave gibi, insanlığı seven ve bağışlayan biriydi. Sevgisizce kınamak onun elinde değildi. Bir sahnede, bekçi, tabancasını ateşleyerek rakibini misafir odasında kovalarken, misafirler kartlarından başını zar zor kaldırıyor: Ne de olsa o sadece kurallara göre oynuyor. İzleyicilerin kabul etmekte zorlandığı şey belki de bunun gibi saçma sahnelerin av sahnesinde yaban hayatının ahlaksızca katledilmesiyle bir arada bulunmasıydı. Renoir şöyle yazdı: 'Filmin çekimleri sırasında, filmi bir komedi yapma arzum ile trajik bir hikaye anlatma arzum arasında kaldım. Bu kararsızlığın sonucu filmin olduğu gibi oldu.
İkinci Dünya Savaşı'nın eşiğinde, rekor kıran havacı André Jurieux, güvenli bir şekilde muhabirlerle dolu küçük bir havaalanına iner, ancak en büyük korkusuyla yüz yüze gelir: arzularının nesnesi, sarışın soylu bir kadın olan Christine ve Varlıklı Marquis de la Cheyniest'in karısı Robert onu karşılamak için orada değil. Onu geri kazanmaya niyetli olan André, arkadaşı Octave'nin, aristokratın La Coliniere'deki görkemli malikanesinde, özenle seçilmiş konuklar ve malikanenin hizmetkarları arasında gösterişli bir hafta sonu avı davetini kabul eder. Ancak entrikalar, rekabetler ve insani zayıflıklar, hem soyluları hem de yoksulları açığa çıkarma tehlikesi yaratıyor. Oyunun yazılı olmayan kurallarını ilk kim ihlal edecek?
Savaşlar arasındaki Fransız toplumunun eleştirisi
Marquis de la Chesnaye'nin şatosunda bir hafta sonu partisi düzenlenir. Konuklar arasında bir havacı olan André, Marki'nin karısı Christine'e aşıktır; Marki'nin kendisi Geneviève'le bir ilişki yürütüyor; Eski bir aile dostu olan Octave da Markiz'e gizlice aşıktır. Bu arada, haylaz Marquis tarafından hizmetçi olarak atanan bir kaçak avcı, avlak bekçisinin çapkın karısı yüzünden bekçiyle kavgaya tutuşur.Kurulum The Shooting Party veya Gosford Park'ı hatırlatabilir, ancak borç doğal olarak mevcut filmin lehinedir. Daha ziyade, üst kattaki entrika, komedi ile dramın harmanlanması ve dehşet verici sosyal/politik değişim öncesindeki ortam, Beaumarchais'in Le mariage de Figaro'suna çok şey borçludur. Bu da filmin gösterime girmesiyle ilgili hem izleyicilerin hem de hükümetin düşmanlığını açıklıyor; kesildi, sonra tamamen yasaklandı ve 1950'lere kadar yeniden yapılandırılmadı.
Bu yüzeysel kabarık yatak odası saçmalığının ("Sadece Fransızlar en iyi yaptıkları şeyi mi yapıyorlar?") yarattığı huzursuzluğun kaynağına ulaşmak için, bunun "toplumsal açıdan sinsi olduğu, çünkü açık bir saldırı olduğu" yönündeki tipik gözlemin ötesine bakmak gerekir. haute-burjuvazi, kısa süre sonra Almanlara karşı birliklere liderlik edecek olan sınıf. Oto eleştiri bundan daha derine iniyor.
Dikkate almak. Alt tabakalar sorumsuz efendilerinden daha iyi değiller: Kadınlar daha az ahlaksız değil, erkekler de alınlarını boynuzlanmaktan korumakla ilgileniyorlar. Bu, Figaro'nun Kont'la olan sözleşmesinin doruk noktasıdır: Kont'a, konumuna yakışan, dürüst bir adam gibi davranmasını emreder; iki yüzyıl sonra, bu anlaşma sadece soyluları memnun etmekle kalmadı, aynı zamanda hizmetçi sınıflarını da beraberinde getirdi. Renoir, Fransızlara tepeden tırnağa çürümüş bir toplumun portresini sunuyor. 'Oyunun Kuralları' şunlardır: Görünüşe devam edin ve bir şekilde tüm maskaralık süresiz olarak korunacaktır (yani Adolf ve Panzerleri hariç).
Atlantik'i geçen (mesafe, perspektif) havacı André, yapıyı tehdit eden kişidir. Christine'in sevgilisi olmak yeterli değil; onunla kaçmalı, 'dürüst' olmalı. Eğer bunu yaparsa, duyguların para ve mevkiden daha önemli olduğunu göstermiş olacaktır. Seçim onun için çok fazla ve Octave'ın arkasına sığınıyor ve böylece her şeyin trajediyle sonuçlandığı ancak şimdilik statükonun korunduğu mekanizmayı harekete geçiriyor.
Bu temanın Renoir'ın ellerinde işlenmesi bazı çarpıcı ton birlikteliklerine yol açıyor. 'Hümanist' Renoir, canlandırdığı Octave gibi, insanlığı seven ve bağışlayan biriydi. Sevgisizce kınamak onun elinde değildi. Bir sahnede, bekçi, tabancasını ateşleyerek rakibini misafir odasında kovalarken, misafirler kartlarından başını zar zor kaldırıyor: Ne de olsa o sadece kurallara göre oynuyor. İzleyicilerin kabul etmekte zorlandığı şey belki de bunun gibi saçma sahnelerin av sahnesinde yaban hayatının ahlaksızca katledilmesiyle bir arada bulunmasıydı. Renoir şöyle yazdı: 'Filmin çekimleri sırasında, filmi bir komedi yapma arzum ile trajik bir hikaye anlatma arzum arasında kaldım. Bu kararsızlığın sonucu filmin olduğu gibi oldu.